Zonder twijfel het National Park met de mooiste entree is Redwood National & State Park, een hele kudde Elk om je spontaan te verwelkomen en een kustlijn die zo ongelooflijk fraai en ruig is dat je alleen nog kunt stoppen en ooooooh kunt roepen. Als toetje na een dag vol bomen ontdekten we, op aanwijzen van een ranger, een plek om Grey whales te spotten. Heel bijzonder om die grote dieren vanaf de kust te kunnen bewonderen. Schitterend. [Plaatjes]
PS pyromaan Lewis is er in geslaagd een fijn vuurtje te stoken, lekker warm!

Auto’s van Amerikaanse makelij hebben de reputatie geen bocht om te kunnen, en in het verkeer wordt dat dagelijks bevestigd. We hebben nu wel een idee waar de fabrikanten dat kunnen verbeteren; Highway 1 die ook wel de All American Highway genoemd word, vanwege de mooie kustlijnen waar hij langs gaat. Volgens Amerikanen de mooiste in de wereld. 650 mijl vergezichten waar je stil van word, over een weg vol bochten en heuvels, met als sluitstuk 22 mijl over de heuvelrug waar werkelijk geen 20 yards rechte weg in zit; alleen maar bochten, bochten en bochten. Als Ford die nieuwe auto klaar heeft willen wij ‘m wel komen testen. [Plaatjes]

De naam Santa Cruz kende ik natuurlijk van de xenix/unix variant SCO (Santa Cruz Operation) en misschien van het surfmerk O’Neill dat hier 60 jaar geleden begonnen is en de wetsuits heeft uitgevonden. Waar ik Santa Cruz eigenlijk van had moeten kennen is de Santa Cruz Beach Boardwalk, een vrij toegankelijk pretpark op de boulevard uit 1907 dat het hele jaar rond geopend is. Naast de Giant Dipper, een roller coaster uit 1924 die nog steeds lange rijen bezoekers trekt, staan er nog zo’n 35 ‘rides’. In de jaren 20-30 was dit soort amusementsparken heel gewoon, Santa Cruz is echter de enige die al die tijd dienst gedaan heeft en gegroeid is. Het maakt met recht aanspraak op de titel best oceanfront amusementspark in the world! [Plaatjes]

In plaats van een ingewikkelde knipoog naar de serveerster om haar aandacht, draai je de nummerplaat met ‘Stop Forrest Stop’ voor die met, je raadt het al, ‘Run Forrest Run’. Je bestelt dan een ‘Bucket of boat trash’ of een ‘Jenny’s catch’, klapt met het hele restaurant een jarige toe, krijgt een overhoring van de serveerster om te checken of je de film wel gezien hebt en loopt uiteindelijk met een grote smile naar buiten om een TEE te kopen in de Bubba Gump Schrimp Co. store. Zo doen we dat hier, in de USA.
De makers van de film ‘Forrest Gump’ hebben het enorme succes benut om een restaurant te openen met de elementen uit de film; in Monterey, CA. In de loop der jaren zijn er nog 31 geopend waarvan 10 buiten de VS, de leukste ‘Forrest’ plek hadden we al gezien op de Santa Monica pier. En nu weten we wat we vergeten zijn in Alabama; Greenbow, AL, de plek waar Forrest opgegroeid is 😉 [Plaatjes]

Tot op vandaag hebben we vrijwel iedere dag mooi weer gehad, wij brengen dat mee. In Californië regent het niet vaak, en als het regent zijn ze daar erg blij mee, Sequoia’s worden niet alleen van de lucht 95 meter hoog. Alleen jammer dat we vandaag camperen ;-( We hebben de tent opgezet in Kings Canyon Sequoia NP op een van de mooiste plekken die we ooit gehad hebben, voorzien van een echte berenkast om voedsel in op te slaan. Niet echt een luxe want we hebben al een black bear zien rondscharrelen. Bijna naast onze tent een paar enorme sequoia bomen. We hopen dat het zo nog droog word zodat we de picknicktafel en vuurstookplaats kunnen gebruiken. Californië wordt in ieder geval een beetje groener 😉 [Plaatjes]
PS 5 deer gezien voor het slapen gaan.

Ik ben een fan van de National Park Service en ik hou van de rangers die daar vaak met veel enthousiasme rondleidingen geven. Maar ronduit een hekel heb ik aan nationaal parken die beschikken over een verplichte busdienst (al loopt ‘ie op gas, het blijft een lawaaiige stinkbus) en vrijwilligers die het ‘verkeer’ regelen, alleen omdat het kan. Zo word een werelderfgoed zoals Yosemite national park, wat mij betreft, gedegradeerd tot een alpenweide met uit de kluiten gewassen rotspartijen en watervallen die nota bene in augustus al opgedroogd zijn. En dat is jammer, want ook al is het te bezoeken deel van Yosemite niet zo heel groot, fraaie vergezichten zijn er zeker te bewonderen. Morgen de sequoia’s en noordroute, zonder stadsbus. [Plaatjes]

Veel emigranten bouwen in den vreemde iets uit het land dat ze juist verlaten hebben, zo ook John Sutter. Bij de bouw van een molen voor zijn ‘New Helvetica’ werd in Januari 1848 goud gevonden. In eerste instantie wilde men dit feit geheim houden maar al snel veroorzaakte dit heuglijke gebeurtenis een internationale goudkoorts. Uit de hele wereld kwamen jonge kerels naar Californië om daar hun geluk te beproeven. Meestal zonder kennis van goud, of het delven van goud maar altijd met een geladen pistool zodat het werkelijk een dolle boel geweest moet zijn 😉 Deze gelukzoekers worden de 49’ers genoemd naar het jaar 1849 wat het hoogtepunt van de goldrush was, de route naar de eerste vindplaats is de hwy 49. New Helvetica is de hoofdstad Sacremento, CA geworden, Heel veel goud is er niet gevonden, John Sutter is beroemd, maar arm gestorven. [Plaatjes]

Iets ten noorden van Big Sur heeft een slimmerik de 17 Mile drive bedacht, na de Pacific Hwy bij Big Sur een volstrekt overbodig stukje tolweg door een luxe villawijk en verschillende golfcourses. De 49 Mile Scenic drive hier in San Fransisco is uit heel ander hout gesneden, gratis en zeer de moeite waard. Deze route brengt je door heel de stad, ook in uithoeken waar je normaal gesproken in een paar dagen niet komt zodat je na afloop je eigen ansichtkaarten kunt laten drukken 😉 De VVV zegt dat je de 49 mijl in een dag kunt rijden, wij denken dat je dan bij sunrise op pad moet, en ‘avonds ergens onderweg moet eten om tot na sunset door te rijden 🙂 [Plaatjes]

Soms komt geluk na een ongeluk. Na de aardbeving in Californië van 1989 werd pier 39 in SF verrast door een aantal zeeleeuwen die al snel gezelschap kregen van 500 vriendjes en vriendinnetjes. Notabene de meest toeristische pier in fishermans warf. Inmiddels is er wetgeving om de zeeleeuwen te beschermen en is de 22e verjaardag van hun verblijf gevierd. Zo te zien vermaken ze zich feestelijk. [Plaatjes]

Het enige rijdende National landmark ter wereld is de laatste met de hand bediende cable car die sinds 1873 door de streets of San Francisco rijd. De drie lijnen die je op spectaculaire wijze over de heuvels brengen hebben in de loop der jaren burgemeesters, verzekeringsmaatschappijen en aardbevingen overleefd. Op de treeplank Russian Hill af is een echte belevenis, over een tijdje ‘the Rock’ nog eens kijken of we de heuvel herkennen. Voor de echte treintjesfanaten: in SF rijd ook de Historic streetcar, uit alle windstreken geïmporteerde klassieke trams die je langs alle pieren en dwars door de stad vervoeren. Om de heuvels heen, dat dan weer wel. [Plaatjes]